W XVII wieku na pomysł założenia Kalwarii Wileńskiej wpadł biskup wileński Jerzy Białłozor. Miała ona przypominać cele ziemskiego Jeruzalem, czyli Nowej Jerozolimy, aby o dwiedzający ją pielgrzymi, którzy ze względu na równe utrudnienia wyjazdu do Ziemi Świętej, mogli podążać śladami Pana Jezusa. Ponadto miała ona również być hołdem wdzięczności Bogu za zwycięstwo nad Moskalami. Pierwszy kościół kalwaryjski pw. Znalezienia Krzyża Świętego był drewniany i spłonął pod koniec XVII w., w 1675 r. Dzięki staraniom warszawskich dominikanów obserwantów sprawujących opiekę nad kościołem został odbudowany, a w 1722 r. dzięki dominikanom z kościoła Ducha Świętego w Wilnie został przebudowany, odnowiony oraz powstało 20 nowych murowanych kapliczek. W okresie sowieckim, w 1962 r. prawie wszystkie kapliczki w Kalwarii, z wyjątkiem czterech, zostały wysadzone w powietrze, a w 1963 r. – ostatecznie zniszczone. Pomimo tak ogromnych zniszczeń, po odzyskaniu niepodległości przez Litwę w 1990 r. zaczęto odbudowę kapliczek i mniej więcej po 12 latach Kalwaria Wileńska była w całości odbudowana. Obecnie zespół Kalwarii Wileńskiej tworzy Kościół Odnalezienia Krzyża Świętego i 35 kapliczek Drogi Krzyżowej, jej długość wynosi 7 km. Okres pielgrzymowania tradycyjnie rozpoczyna się 3 maja w Święto Odnalezienia Krzyża, a kończy 14 września w Święto Podwyższenia Krzyża. Jednakże przez cały rok do Kalwarii Wileńskiej przyjeżdżają wierni - pojedynczo lub grupkami i przemierzają Drogi Krzyżowej w Kalwarii.
12.05.2016
